Onze kinderen
Kon ik nog maar één ding ongedaan maken in mijn leven, kon ik nog maar één keer terug in de tijd om je te omarmen,
je op mijn schouders te zetten en nog eenmaal laten merken hoe ontzettend veel ik van je hou.
Helaas is onze tijd lineair en is teruggaan alleen in de herinnering mogelijk.
Ik zie je nog terwijl ik je optil en tegen me aandruk, je overgave, je vertrouwen,je levenslust en levensmoed.
Het tragische van een mensenleven is dat alles voorbij gaat en zeker als je terugkijkt in de tijd of je ziet beelden terug van voorbije jaren, dan pas zie je wat je gemist hebt, waar je niet voor openstond.
Niet omdat je dat niet zou hebben gewild, maar omdat je kijk op het leven je kijk op de werkelijkheid zoals jij die ervoer het niet toeliet.
Wat zou ik graag mijn kinderen nog eens op mijn schouders zetten, ze de wereld laten zien vanuit een ander perspectief. Wat zou ik graag nog die armpjes om mijn nek voelen en weten dat je onvoorwaardelijk van mij houdt.
Niet om wat ik doe, niet om wat ik gepresteerd heb of bereikt heb. maar gewoon omdat je mij accepteert zoals ik ben. Ik ben je papa en dat is goed genoeg.
Terugkijkend zie ik hoe ongelofelijk ik in beslag werd genomen door mijn ideeën over de wereld en mijn rol daarin. Ik was zo bezig me eigen te maken wat hoort en wat moet, ik was zo ongelofelijk bezig te voldoen aan de wensen en verlangens van anderen, dat ik nauwelijks tijd had om het leven met jullie samen,gewoon te ervaren zoals het zich aandiende.
Mijn denken en mijn ego hadden overal een mening over, ik vergeleek elke ervaring en elke situatie met ideeën en verwachtingen die ik opgeslagen had in mijn geheugen.
Deze informatie was grotendeels afkomstig van de autoriteitsfiguren uit mijn jeugd. Leraren de pastoor, mijn ouders, ooms en tantes wisten precies waar je in de wereld aan moest voldoen om “goed”te zijn of “goed”gevonden te worden. Hun oordeel en hun ideeën werden klakkeloos door mij geabsorbeerd en ik deed mijn uiterste best om daar aan te voldoen.
Wie ik was en wat ik wilde in het leven, wat ik ervoer, verwachtte of voelde was niet relevant, ik moest voldoen aan hun hoge eisen en verwachtingen, al strookte die niet met wat ik wilde of waar mijn kwaliteiten lagen.
Een gevoel van schromelijk tekortschieten werd mijn deel. Als ik al wist waaraan ik geacht werd te voldoen, dan voldeed ik daar niet aan en ik kon rekenen om schampere opmerkingen, afwijzingen en onthouding van liefde en aandacht.
Het was niet zo dat mijn omgeving willens en wetens liefdeloos en veroordelend wilde zijn, maar dit was de manier waarop zij zelf opgevoed waren.
Niet gehinderd door enige kennis geven wij dit misvormde mensbeeld door aan onze kinderen. We spelen in veel gevallen vader en moedertje door onze eigen ouders en opvoeders te imiteren.
Het is in onze tijd van belang dat we loskomen van de overtuigingen en programmering van onze jeugd, dat we niet langer onze kinderen in dat zelfde licht blijven bekijken.
Niet dat wat de maatschappij van ons vraagt is belangrijk, maar de kwaliteiten en eigenschappen die in onze kinderen sluimeren activeren en stimuleren is belangrijk. Onze kinderen opvoeden met een grote mate van zelfrespect en eigenwaarde en eigenliefde is van het grootste belang.
Zij mogen opgroeien tot zelfstandige bewuste mensen, die hun keuzes in het leven maar laten afhangen van één criterium namelijk ; “ Al mijn denken, doen en handelen moet ten goede komen aan mijzelf en aan mijn wereld”. Alleen op deze manier kan de wereld veranderen. Alleen op deze manier kunnen wij groeien naar een bloeiende toekomst voor iedereen. Iedereen telt mee, iedereen doet mee, niemand wordt uitgesloten of op een zijspoor gezet. Argumenten op basis van huidskleur, religieuze overtuiging , afkomst of leeftijd zijn volstrekt uit den boze. Iedereen doet mee en iedereen heeft zijn of haar waarde. Wat zou het in veel gevallen toch geweldig zijn als we de ouderen in onze samenleving weer zouden betrekken in de opvoeding van de kinderen.
Nu laten we kinderen, jong volwassenen, kinderen opvoeden, kinderen de weg wijzen in het leven, terwijl ze zelf die weg niet of nauwelijks kennen. Het zou goed zijn als we de ouderen en wijzen van onze samenleving onze kinderen zouden helpen bij hun ontwikkeling en bij hun zoektocht in het leven. Niet langer op een zijspoor, niet langer buitenspel, maar een volwaardige bijdragen aan de veranderingen in de wereld.
Geweldig, onze kinderen, de scheppers van een nieuwe toekomst, waarbij alle kwaliteiten en eigenschappen van iedereen benut kunnen worden. Jonge mensen die niet meer hoeven te strijden tegen de gevestigde orde, die niet meer opgezadeld worden met overbodig moeten en mogen, maar die bewust van zichzelf en van hun eigen kwaliteiten zelfverzekerd in de toekomst kijken, met maar één doel voor ogen “alles wat ik denk, zeg of doe moet mij en mijn wereld ten goede komen.
Eef Lamers 31.1.2014