Waarnemen

Waarnemen

bijzonder toch zo moeilijk als het is om werkelijk te zien wat er is.
Steeds zien we weer een beeld een herinnering . Dat wat er werkelijk is wordt nauwelijks door ons gezien.
Hoelang is het geleden dat je je ouders echt hebt gezien of je geliefde.
Je hebt een mentaal beeld in je hoofd van hoe iets of iemand er uit ziet, en eigenlijk zie je alleen maar dit beeld.
Waarnemen wat er nu is op dit moment is ingewikkeld omdat we altijd kijken met de bril van onze herinnering.
Iemand die ons ooit iets heeft aangedaan of waarvan we denken dat hij/zij ons iets heeft aangedaan, wordt nooit meer werkelijk gezien. We zien alleen het mentale beeld wat we bij ons dragen van deze persoon. We zien leven en denken alleen nog maar in mentale beelden. Het leven speelt zich af in ons denken, vertroebelt door allerlei emoties, beelden en gevoelens.
We leven dan niet meer in een werkelijke wereld maar kijken alleen nog maar door onze herinnering naar de mensen en vormen om ons heen.
Zo heb je ook een beeld van je zelf. Hoelang is het geleden dat je jezelf werkelijk gezien hebt. Werkelijk zonder ideeën over hoe je bent, wat je hebt gedaan, wat je mening is of waaraan je naar de
ideeën van anderen zou moeten voldoen.
Zie je nog in jezelf dat onbevangen kind dat de wereld en zijn omgeving en zich zelf verkent? Verwonderd over alles wat er te zien en te beleven valt? Wat was de wereld een prachtige en wonderbaarlijke speelplaats toen alles nog te ontdekken was. Maar nu, nu je alles denkt te weten en alles denkt te hebben meegemaakt, is de wereld voor jou doods flets, zonder verrassingen en vol teleurstellingen. Je denkt alles te weten staat niet meer open voor nieuwe ervaringen nieuwe ontmoetingen. Je hebt je wereld afgebakend en begrenst. Het ego vindt dit heerlijk, het is duidelijk bekend en dodelijk saai. Je ziet alleen nog maar wat je verwacht te zien. En als er al iets voorbij komt dat daar niet in past, dan heb je er wel een oordeel, vooroordeel of een verklaring voor.
Nieuwe mogelijkheden nieuwe kansen nieuwe ontmoetingen zijn daardoor onmogelijk of bijzonder verwarrend. Je gaat ze liever uit de weg. Zo komen mensen ertoe om 25 keer naar hetzelfde vakantie adres te gaan. Steeds proberend het verleden en oude ervaringen te herbeleven. Vooral niets nieuws meer uitproberen. Doodeng.
Op deze manier verdwijnt de vreugde van het ontdekken uit het leven. Spontaniteit en het alert waarnemen van je wereld en de mensen om je heen wordt dan tot een minimum beperkt.
Je zintuigen en je geest worden niet meer gescherpt en je stompt af.
Natuurlijk heeft dit ook oppervlakkige voordelen. Je wereld, je omgeving, je partner blijft hetzelfde. Geen uitdaging meer, geen verrassingen maar een gezapige bekende geruststellende sleur.
Er is wel een ondertoon van ontevredenheid, er is een diep geworteld verlangen naar nieuwe spannende ontmoetingen of ervaringen, maar je durft nooit meer in het diepe te springen zoals toen je jong was. Je helemaal overgevend aan nieuwe ervaringen, nieuwe ideeën, nieuwe hobby’s nieuwe mensen, zoals je deed toen je nog jong was. Vol overgave en verwondering. zuiver waarnemend wat er is zonder ideeën en concepten hoe iets of iemand zou moeten zijn. Heerlijk, puur genietend van dat wat er waar te nemen is. Genietend van het NU, zonder de last van gisteren en de verwachtingen van morgen.
Maak je zelf vrij, ruk je zelf los van de vastomlijnde concepten en herontdek de wereld die je zag als kind. Wonderbaarlijk en wonderschoon. Wees vrij en laat je meedrijven op de stroom van het leven.

Eef Lamers 2.9.2012

Reageer